Review: If I Should Die - Amy Plum [NL&ENG]

(English one is below)

NL versie

Review If I Should Die - Amy Plum

Ik heb echt heel lang gewacht met het recenseren van deze titel. Niet omdat ik geen tijd had, maar gewoonweg omdat ik echt geen zin had om zoveel negativiteit te moeten spuien. Toch vind ik dat het nu eens moet gebeuren.

If I Should Die gaat verder waar Until I Die ophield, namelijk dat het vriendje van Kate, Vincent, dood is en dat ze hem weer tot leven wil wekken en terughalen. Dat is ook eigenlijk al genoeg gezegd.

Het is namelijk zo dat het HALVE boek over dit hele gebeuren gaat. Nee, we gaan niet lekker in de actie, of in de liefde, of in het mysterie, we krijgen gewoon 150 pagina’s gezeur van de hoofdpersoon te lezen.

Ja, ze wil hem tot leven wekken, dat weten we nu al wel, hoor! Ik zat echt heel lang te wachten tot het eindelijk zo ver was, want ja, natuurlijk wist ik allang dat het wel goed zou komen. Het was echt een lange sleur.

Bovendien heeft Amy Plum haar boek echt vol gegooid met nutteloze scènes, zoals gesprekken tussen de hoofdpersoon en de grootouders over dat ze veilig moet doen, ja echt heel boeiend. In plaats van dat er in elk hoofdstuk weer een nieuw onderdeel van het plot wordt verteld, krijgen we een idioot uitsmeersel dat me het idee geeft dat de auteur gewoonweg niet wist wat ze moest doen om het te rekken.

Eenmaal bij de reanimatie aangekomen heb ik veelvuldig gegaapt door de saaiheid. Dat niet alleen, maar ik moest soms ook het boek aan de kant leggen, zo irritant werd het. De kunstjes die ze uithalen zijn echt niet goed uitgedacht en voelen alsof ze uit de lucht zijn komen vallen, omdat dat nou eenmaal lekker makkelijk was om de boel op te lossen (lees: Deus Ex Machina).

Natuurlijk ben ik nog steeds niet te spreken over de liefde tussen Vincent en Kate, die schijnbaar enkel op lust berust is, aangezien ik nog steeds geen idee heb waarom die twee op elkaar gevallen zijn. Het was er gewoon en klaar. Ik geloof er niet in, dit maakt het zwak.

Dan komt ook nog het feit dat ik al in boek twee wist dat Kate eigenlijk de champion was. Ik had het al gezegd, en o ja hoor, daar is hij dan. Ik rolde mijn ogen erbij toen ik het las. Ja, dit was ‘het grote geheim’ van het hele boek. Nou, wat een groot geheim, zo groot, dat ze alles al had verklapt in boek twee. Waarom moet ik dan boek drie nog spannend vinden?

De laatste honderd tot vijftig pagina’s is waar het allemaal om draait, namelijk het gevecht tussen de ‘goeieriken’ en de ‘slechteriken’. Nou, dat was snel voorbij. Het sloeg nergens op, voelde echt out-of-character en de opper slechterik ging als eerste dood. Hoezo slap einde.

Natuurlijk is het eind goed al goed, ondanks dat de grote baas van de goeieriken dood is, gaan ze toch lekker verder alsof er niets aan de hand. Wat? Ze kenden elkaar al tweehonderd jaar en iedereen is er zo overheen? Het boek eindigt met iemands dood en vervolgens gaan die twee lovebirds over een brug van de Seine lopen om te zoenen?

Dit boek is echt misselijkmakend saai en vreemd geschreven. De schrijfstijl is ook ouderwets en de karakters denken niet zoals echte mensen, maar zoals mensen uit de zestiende eeuw, zo oud dat het is opgeschreven.

Ik heb er echt spijt van dat ik deze boekenreeks heb opgepakt. Geen aanrader dus.

Sterren: 2/5

ENG Version

Also posted on Goodreads: https://www.goodreads.com/review/show/491374290


Review If I Should Die - Amy Plum

I really put off reviewing this one. Not because I didn’t have time, but just because I really didn’t like having to spew the negative feeling this book left me. Still, I think I should.

If I Should Die starts off where Until I Die left. Kate’s boyfriend Vincent is dead and she wants to resurrect him and get him back. That’s actually pretty much what this entire book is about.

You see, at least HALF of the entire book is about this. No, we’re not going to enjoy some action, some love or some mystery; we just get 150 pages of whine from the main character.

Yes, she wants him alive again, and we know that already, thank you! I don’t need to hear it for a 150 pages. I was really waiting until they got on with it, because yeah, of course we already knew it was going to be alright. That’s Amy Plum - happy forever after, always. It was really one big annoying book.

Besides, Amy Plum has filled the book with useless nonsense, like conversations between the main character and her grandparents about being safe with the revenants, yeah, really interesting. Not. Instead of having a new plot item revealing in each chapter, we get an idiotic one-sided plot that’s spread out across the book like peanut butter on a sandwich. It gives me the idea the author just didn’t know what the heck to do with the book and just drag it on as much as possible.

When we finally arrive at the reanimation, I’ve been yawning profusely. Not only that, but sometimes I just had to throw the book aside, because I found it so annoying. The tricks the characters pull are just not realistic or well thought out, like they came falling from the sky, because well, it probably was an easy way to fix plot problems (Read: Deus Ex Machina).

Of course I’m still not happy with this so called Love between Vincent and Kate, which is apparently only based on lust. I still don’t get why those two ever fell in love. It was just there. Suddenly. Out of nowhere. And all they say is ‘I love you’ without saying why. I don’t get it. I don’t believe it and it’s fake, which makes it incredibly weak.

Then there’s the fact that I already knew Kate was the champion. I already said it, and oh dear, here it is. I was rolling my eyes with no end when I read it. Yes, this was the “big secret” of this book. Well, what a big secret … so big, Amy Plum had already spoiled it in book two. What am I supposed to find exciting about this?

The last hundred to fifty pages is what it’s all about; the fight between the good guys and the bad guys. Well, that was over quick. It didn’t make any sense, felt really out-of-character and the big bad guy died first. What do you mean a weak ending? This is the perfect example.

Of course, all's well that ends well. Even though the big boss of the good guys is dead, the rest of the guys still go on like it’s no big deal. What? They’ve known each other for two hundred years or so, and everyone’s just over it? Like that? The book ends with someone dying and the next thing you know the two lovebirds go walk across a bridge to make out?

This book is somehow strange and makes me feel sick. It’s weirdly written as well, since the characters talk and think like people from the middle ages. It’s really written in old language, not realistic.

I regret ever buying this series. Not one I would recommend.

Stars: 2/5

Review: Sever/Verbreken - Lauren DeStefano [NL&ENG]

(English one is below)

NL versie

Review Sever/Verbreken - Lauren DeStefano

Verbreken is het laatste deel in de trilogie van The Chemical Garden. Rhine is ontsnapt uit de klauwen van haar enge schoonvader Vaughn en probeert haar broer terug te vinden. Samen met Linden en Cecily slaat ze op de vlucht. Zo hoopt ze antwoorden te vinden op al haar vragen.

Toen ik dit boek eindelijk in handen had kon ik niet wachten om het te lezen. Het eerste boek was fantastisch en sprookjesachtig, het tweede wat donkerder en luguberder, maar zeker met een goed verhaal. Het kon niet anders dan dat het derde boek een zinderend einde zou leveren, er stond namelijk ook veel op het spel en er moesten veel vragen beantwoord worden. Jammer genoeg heeft dit boek het niet geleverd.

De eerste honderd vijftig pagina’s worden gespendeerd bij een gekke, oude broer van Vaughn (de oom van Linden) waar Rhine maar blijft door miepen over het feit dat ze haar broer wil gaan zoeken, maar ze blijft daar zitten. Ze doet helemaal niets. Er staat haar niets in de weg en toch blijven we gedurende honderd vijftig pagina’s een beetje rond hangen bij de gekke oude deur. Soms gebeurde er wat, maar dat was dan ongeveer tien pagina’s lang en vervolgens was het weer gezemel. Heel jammer, want ik had toch verwacht dat een boek dat maar 367 pagina’s lang is en in lettergrootte 14 is afgedrukt niet mijn tijd verspild met het rondhangen bij een gestoorde man zonder doel.

Als we dan eindelijk op pad gaan en Rhine’s broer terug zien, blijkt het allemaal één groot complot te zijn. Niet dat dat erg is, dat maakt het juist beter, maar de manier waarop de schrijfster Rowan (haar broer) heeft neergezet laat een zure smaak in mijn mond achter. Veel te ongeloofwaardig.

De uiteindelijke uitleg over wat de Chemical Garden nu betekent komt ook echt pas helemaal aan het einde en wordt zo’n beetje drie keer vaag vernoemd. Oké, dus we vernoemen een serie boeken naar iets wat maar een paar keer voor komt en eigenlijk ook helemaal niet zoveel inhoud … dat is raar.

Rhine doet trouwens ook helemaal niets in dit boek. Wat begon als een krachtige vrouw met een eigen mening en wil, eindigde in een slap aftreksel van een Mary Sue. Zelfs toen iedereen om haar heen dood ging, haar wilde doden, haar alles afnam wat ze liefhad, deed ze niets. Sterker nog, de persoon die de ‘bad guy’ eindelijk van zijn denkbeeldige troon afstootte was niet zij, maar Cecily!

Daarnaast krijg ik het gevoel alsof de schrijfster niet wist wat ze aan het doen was. Het is alsof ze zichzelf in boek 1 en 2 een gat had gegraven, waar ze zich vervolgens in boek 3 weer uit moest wurmen, niet wetende hoe. Zo verzon ze een paar plottwists die totaal uit de lucht kwamen vallen, een land wat blijkbaar helemaal geen last heeft van het virus maar niemand weet hiervan, mensen die plotseling dood gaan zonder logica, mensen die opeens van karakter veranderen. En dan heb ik het nog niet eens gehad over het feit dat de ultieme ‘bad guy’ opeens in een goed daglicht wordt gezet, alsof dat er magisch voor zorgt dat we alles wat hij gedaan heeft opeens zullen accepteren. Ik vind het allemaal smakeloos. Toen ik het boek uit had dacht ik: ‘Nou … oké. Was dit het?”

Erg jammer. Gewoon heel erg jammer.

Het enige echte mooie was dat Cecily (één van Rhine’s zustervrouwen) zich prachtig had ontwikkeld over de drie boeken. Ze ging van verwend kreng naar moeder naar een meisje dat voor zichzelf en haar kind opkwam, ondanks dat ze begon als angstig en klein. Het is eigenlijk het enige dat ik bijzonder mooi geschreven vond.

Al met al geen goede conclusie van deze prachtige serie. Ik had zo veel verwachtingen en ben alleen maar teleurgesteld. Dat is altijd jammer.

Sterren: 2/5

ENG Version

Also posted on Goodreads: http://www.goodreads.com/review/show/381109564

Review Sever - Lauren DeStefano

Sever is the last part of The Chemical Garden Trilogy. Rhine escaped from Vaughn’s mansion and tries to find her brother again. She runs away together with Linden and Cecily, hoping to find answers to all her questions.

When I finally got this book into my hands I couldn’t wait to read it. The first book was magical and fairytale like, the second a bit darker and grittier, but it certainly had a good story. I was expecting this book to deliver a spectacular ending, because there was so much at stake and so many questions needed answering. Unfortunately, this book did not deliver.

The first hundred and fifty pages are spent at the house of the crazy, old brother of Vaughn (Linden’s uncle) where Rhine just keeps whimpering about the fact that she wants to go look for her brother, but she doesn’t. She just stays there, doing nothing but cleaning and eating apples all day long. There’s nothing in her way to go search for her brother and yet we keep hanging around this crazy old guy for a hundred and fifty pages. Sometimes something happened, but that was like ten pages long and then we’d have the muttering of Rhine again. Too bad, because I’d expected a book that’s only 367 pages long and is printed in font size 14 to not waste my time hanging around some lunatic without a goal.

When we finally do go look for her brother and actually find him it turns out to be one big conspiracy. Not that that’s bad, on the contrary, but the way the writer gave life to Rowan is disgusting and awkward. Very unbelievable.

The explanation of what the Chemical Garden is, by the way, only comes at the end of the book and is only mentioned like three times. Alright, so we’re going to name a series after something that only happens a couple of times and has no real use … that’s downright strange.

Also, Rhine does literally nothing in this book. What started out with a powerful woman with a voice of her own, ended up being a bad example of a Mary Sue. Even when everyone around her dies, or someone wanted to kill her, or took away everything she loved, she did nothing. More importantly, the person who actually threw ‘the bad guy’ off his ‘imaginary throne’ wasn’t Rhine, but Cecily!

Next to all that, I also get the feeling the author didn’t know what she was doing. It was like she buried herself into a deep hole in book 1 and 2 and had to dig her way out in book 3, not knowing how. She made up a few plottwists that were totally random, a country that had apparently never heard of the virus and nobody knew about them, people suddenly died without there being any logic to it, people changing character all of the sudden. And then I didn’t even talk about the fact that the ‘bad guy’ is displayed as being ‘good’, only he did it wrong (he had the right intentions - or something like that), like that magically makes it okay for him to have done all that sick shit. Like we’d accept that. It’s just distasteful. When I was finished with this book I was like, “Well … okay. Was this it?”

Just a pity. A real pity.

The only great thing about Sever was that Cecily (one of Rhine’s sister wives) had developed beautifully over the course of three books. She went from spoiled brat to a mother to a girl that stood up for herself and her kid, even though she started out as fragile, angsty and small. This is actually the only thing that was well written in this entire book.

Overall, this is not a good conclusion to the wonderful series. I had so many expectations and was only disappointed with the outcome. Such a shame.

Stars: 2/5

Going insane up here!

OH MY GOD - SEVER the third book in the chemical garden trilogies IS COMING OUT IN DUTCH ON 8/8/2013!!!!!!

*Squealing like a fan girl*

Okay, I know this blog post is totally different from what you're used to, but I decided to crank up this blog a bit, show you a little more about myself and also what I like to do in my free time or when I read. I know I post a lot of reviews and stories, but I also want to show a different side of myself.

And what other perfect way is there than to show you my undying love for this trilogy? If you haven't read the Chemical Garden Trilogy, go ahead and do it NOW!

I haven't posted a review about these books, because I read them before I even started this blog. It was from 'before my time as a blogger' and therfor, I didn't write reviews back then (such a shame - 'cause this book is AWESOME).

This is also the reason why I read the book in Dutch. It was before I realized books in the Netherlands are published like a year after the original English version and this is causing me to sour pout. So from then on, of course I only bought English books.

Anyway.

To celebrate the fact that I will be braindead when this book is finally in my hands, I will now give you my awesome list of actors that I deem appropriate to play the characters in the movie that should be made of the Chemical Garden Trilogy.

Onwards with the list!

Rhine - Teresa Palmer or Madison Riley
linden - William Mosely
rose - Meaghan Martin
cecily - Gemma Ward
gabriel - Munro Chambers or Jake Abel
vaughn - Jeff Bridges or Sean Connery, whichever possible :P
jenna - Phoebe Tonkin
rowan - Logan Lerman

Any hair colors that don't match can be painted :P

Anyway, I couldn't post up all the images, because the blog became all cluttered and IMDB won't let me link from their site (stupid blogger.com and IMDB problems).

GOD I can't wait to read this one. I must say, it's weird if I would review it now, seeing as I've read, but not reviewed the previous two books, but who cares, what the hell, I'll just do it, because these books were AWESOME!!!!!

Also, note that Lauren DeStefano, the author, is already writing a new series called Internment Chronicles. 

*Squeal some more*

Anyway, Cya ;)

S.P. van der Lee

Review/Recensie: Inferno - Dan Brown [NL&ENG]

(English one below)

NL versie

Review/Recensie Inferno -Dan Brown

Het is een tijd geleden dat ik iets anders heb gelezen dan Paranormal Romance. Ik heb het vorige boek van Dan Brown ook gelezen en heb de films ook allemaal gezien, dus ik dacht, kom, ik lees ook het volgende boek.

Inferno van Dan Brown gaat natuurlijk weer over Robert Langdon die een aantal mysterieuze problemen moet oplossen door gebruik te maken van symboliek. Hij wordt weer achterna gezeten door één of andere geheime organisatie en moet met een hulpje de wereld redden.

Kort gezegd, en dat is ook gelijk negatief punt nummer één, is het plot weer een herschreven versie van alle andere boeken die Dan Brown al geschreven heeft. Zelfde verhaal, zelfde ingrediënten, zelfde stijl, zelfde plot, alleen met een ander sausje (namelijk de setting en het onderwerp). Dit maakt het verhaal zacht gezegd saai.

Volgende probleem. Al bij pagina 20 weet ik waar het boek de volgende 300 pagina’s over gaat. De kleine ‘hints’ die Dan Brown erin gooit zijn zo klein nog niet en zo’n beetje elke slimme lezer kan gelijk doorhebben waar het boek naartoe wil. Dit vind ik erg jammer, want er wordt niets aan de verassing overgelaten. Alle feiten worden gewoon in onze gezichten gesmeten en 50 pagina’s later nog een keer verteld, alsof we het allemaal nog niet wisten of vergeten waren.

Dan nog iets. Ik haat het dat Dan Brown telkens van perspectief wisselt. Het maakt het zo slap. De spanning is totaal weg. Waarom? Nou ik geef een voorbeeld. In de eerste scene zien we Robert en zijn hulpje rennen. Het perspectief wisselt naar het hulpje. Die komt erachter dat een toerist die met hen meereist toch eigenlijk niet te vertrouwen is. Ze verdenkt hem en wil het Robert vertellen. Dan komt er weer een perspectief wissel en zien we alles weer vanuit Roberts oogpunt. Ze vertelt het hem en hij reageert ongeveer zo: “OOOOOH, echt waar? NEEE, dat meen je niet?” -.-’

Dan heb ik echt de neiging om het boek uit het raam te gooien. Kom op zeg. Als je als schrijver verschillende perspectieven gebruikt, zorg dan ook dat er nog steeds geheimen in het verhaal zitten die niet zichtbaar zijn voor de lezer. Er moeten juist dingen zijn die we niet zien, horen of kunnen opmerken uit de gedachtes van de karakters. DAT is wat een boek spannend maakt. Niet alles verklappen en uitleggen.

Nog een vervelend punt. Dit boek voelde meer als een soort toeristen boottocht. Het ging van plek naar plek, stad naar stad, zonder logische redenen anders dan ‘ja, dat lijkt me ook leuk om te laten zien’ (ik denk dat Dan Brown dat ook dacht, toen hij dit schreef). Gek genoeg heeft Langdon ook uitzonderlijk veel tijd om alles uit te leggen over zijn omgeving, terwijl hij notabene op de vlucht is voor iemand die hem wil vermoorden. Natuurlijk, als er man met een pistool achter je aankomt, neem je de tijd om de briljante gebouwen in je op te nemen.

Uhm … ja …

Het volgende was dan eigenlijk wel de druppel. In het boek worden spullen gebruikt om Langdon te tonen waar hij heen moet. Een pen met een hologram erin, een masker met daarop teksten. De slechterik heeft die dingen erop gezet. Ja, dat doen mensen ook, ze zetten expres hun plan, in cryptische symbolen, op vreemde objecten, geven het aan de persoon die hen moet vinden, omdat ze het zo leuk vinden om gepakt te worden?
Uh, wat? /facepalm x3.

Het hele boek heb ik gewacht tot eindelijk werd uitgelegd waarom in hemelsnaam de slechterik zijn plannen letterlijk weggeeft aan Langdon (alsof hij ook echt wist dat Langdon dat allemaal ging doen!) zonder dat het een voordeel voor hem oplevert.

En guess what? Niets. Helemaal niets.

Eén mooi punt aan het boek: de kwestie waar het om draait, namelijk, wanneer iets rechtvaardig is, maar moraal gezien niet door de beugel kan. Waarvoor kies je dan?

Aan het einde krijgen we nog een epiloog dat enkel bestaat uit een scene waarin Langdon zijn obsessie voor zijn Mickey Mouse horloge (serieus ik wil NOOIT meer zo’n horloge zien, want ik smijt hem kapot) voor de miljoenste keer laat zien (want daar heeft hij het hele boek over gezeikt) en kijkt hij nog eenmaal uit het raam om het uitzicht te bewonderen. Nou zeg, wat een fantastisch eind. Zo poëtisch ….

Ik sloeg het boek dicht en dacht: ‘is dit het nu echt?’. Is deze man hiermee rijk geworden? Ik vind het echt prut boeken, eerlijk gezegd.

Jammer. Zeer jammer. Hoe is deze hype ooit ontstaan?

Sterren: 2/5

ENG Version

Also posted on Goodreads.

Review Inferno - Dan Brown

It’s been a long time since I last read something other than Paranormal Romances. I’ve read the previous Dan Brown book and I’ve seen all the movies, so I thought, what the heck, let’s just read this one too.

Inferno by Dan Brown is, of course, all about Robert Langdon who has to solve a couple of mysteries using his amazing magic tricks where he shoots information from his head like a magician pulling rabbits from a hat. He’s hunted by some strange, secretive organization and has to save the world together with his partner in crime.

Shortly put, and that’s the first negative point of this book, the plot is just a rewritten version of all the other books Dan Brown has written. Same story, same ingredients, same style, same plot, just a different sauce (namely, the setting and subject). This makes the story boring.

Next problem. At page 20 I already know what the next 300 pages are about. The little ‘hints’ Dan Brown throws in aren’t so little and even the most dimwitted reader could see where the book was headed. I think this is very bad, because nothing is left to the surprise of the reader. All the facts are thrown into our faces and told again 50 pages later, like we didn’t know already or simply forgot about it.

Then there was something else. I hate it that Dan Brown changes the perspective on and on and on. It makes this book so weak. Why? Well, I’ll give you an example. In the first scene we see Robert and his partner running. The perspective switches to the partner. She finds out a tourist who’s travelling with them isn’t trustworthy and is up to something. She thinks he’s bad and wants to tell Robert. Then there’s another perspective switch, back to Langdon. She tells him and he says something like this: “OOOH, really? NOOO, you’re kidding, right?” -.-’

I hoped Dan Brown was kidding me. Guess not.

I had the sudden urge to hurl the book out the window. Come on. If a writer uses different perspectives, he should make sure there are still secrets in the story that aren’t visible to the reader. There have to be things we can’t see, hear or notice from the character’s mind. That’s what makes a book exciting. Not telling everything and explaining it afterward. The only thing remotely exciting about this book was after page 400. Yeah, that’s about 90 chapters into the book.

Another harsh point. This book feels more like some kind of boat ride for tourists. It visits all kinds of places, goes from city to city, all without any logical reason other than ‘yeah, that seems fun, let’s put this in’ (I think Dan Brown actually thought that when he wrote this). And then there’s Robert Langdon, who seems to have all the time in the world to describe everything about his surroundings, from the way it looks to its vast history, while he’s fleeing for his life to prevent getting killed. Yeah, when a man is hunting you with a gun in his hands, of course you take the time to take in the beautiful structures around you.

Uh … yeah … sure.

The next thing was actually the last straw. In the book, stuff was used to show Langdon where he should go next. A pen with a hologram, a mask with text on it. The bad guy put those things on there. Yeah, people actually do that, they place their plan elaborately, and in cryptic symbols, on various strange objects, give it to the person who’s supposed to hunt them down, just because they like getting caught in the act?
Uh, what? Triple face palm, right there.

The entire book I was waiting for Dan Brown to explain why in God’s name the bad guy literally gives away his plans to Langdon (as if he actually knew what Langdon was going to do! Epic mindreading!) without it giving him any advantage.

And guess what? Nothing. Nothing at all.

One good point about this book: the subject, namely, when something is justice, yet morally wrong, what would you choose?

At the end we get some epilogue that only consists of Langdon showing us his obsession for his Mickey Mouse watch (seriously, I NEVER want to see such a watch again, or I’ll break it) and he’s been whining about it the entire book. He looks one last time out the window to admire the view. Well, what a brilliant ending. Fantastic. Poetic …

I closed the book and thought to myself, ‘is this it?’. Did this man become rich with this? I think it’s pure crap, to be honest.

It’s a real pity. How did this hype ever happen?

Stars: 2/5